جواهرسازی هنری است که نیاکان و اجداد ما به آن علاقه فراوانی داشتند. در گذشته مردم ایران زمین به زرگری و جواهرسازی علاقه بسیاری داشتند و از فلزات زیورآلاتی زیبا و گرانبها می ساختند. فلزات و سنگ های قیمتی در دستان ماهر جواهرساز به شکل زیبایی جلوه گر شده و در زیورآلات شخصی به کار گرفته می شود.
در اکتشافات باستان شناسی می توان نمونه هایی از زیورآلات مسی و رشته های مهره و دانه های رنگی مربوط به عصر مفرغ را مشاهده نمود. این صنایع دستی با ارزش امروزه در موزه ها نگهداری شده و به طور ویژه ای از آنها نگهداری می شود.
طبق نتیجه کاوش های باستان شناسی در تورنگ تپه، دین خانه، حسنلو، دیلمان، گوگ تپه و املش و هم چنین جواهرات زینتی به دست آمده، وجود صنعت جواهرسازی در ایران شمالی تایید شده است.
آویزهای ستاره ای، گوشواره های ملیله کاری در اشکال حلقوی، مارپیچ و هلال ماه، انگشترها و گردنبندهای تزیین شده با دانه های عقیق سرخ، مهره های شیاردار طلا، نیم تاج، پولکی و دکمه های تزیینی برخی از این اشیای گرانبهای تاریخی می باشند.
علاوه بر آن جواهرات کاوش شده در شوش به شکل دستبندها، گردنبندهای تزیین شده با مهره های گرمکی شکل و دانه های فاصله انداز وسطی که از طلای توخالی ساخته شده است، نشان از قدمت جواهرسازی در کشور ایران دارد. این زیورآلات دست ساز برای استفاده شخصی مردان و زنان به طور عمومی کاربرد داشته است.
اولین نمونه دستبند طلای ایرانی که در انتها به شکل کله شیر می باشد در تپه های مارلیک کشف شد که با نازک کاری و ویژگی های خاص مربوط به دوران هخامنشی بوده است.
.